IRMANDADE DO SANTO CRISTO DO PERDÓN E DA NOSA SEÑORA DA PEDADE.

Durante o Vía Crucis celebrado na Semana Santa de 1950 o Martes Santo, no que participaron todos os membros da Xunta de Confrarías e chegando á estación na que morre na cruz o Redentor, a confraría do Santo Cristo comeza a súa andaina do Perdón . Este momento emotivo ten dous elementos que queremos sinalar. O primeiro é o lugar onde se produce este suceso: no limiar do convento das Nais Agostinianas, cuxa devoción á Virxe das Dores, ou tamén da Piedade, se lembra xunto coa imaxe de Cristo crucificado que preside o seu coro. todo o ano conventual e que noutro tempo saíra en procesión polas rúas de Lugo. Foi este Ano Santo de 1950, o “Ano do Perdón”, o que vería nacer esta confraría na que a antiga tradición rural de rezar o Calvario cristalizaría coas devocións conventuais de raíces urbanas do Vía Crucis.

O padre Ferro Martínez, persoa a quen tanto debe a Semana Santa de Lugo, e presidente da confraría, D. Raimundo Pillado Díaz, foi nomeado primeiro concelleiro da confraría. Desde o principio será o encargado de organizar o Vía Crucis penitencial do Martes Santo e o Sermón das Sete Palabras, ademais de asistir á procesión xeral do Venres Santo.

Desfilou por primeira vez polas rúas de Lugo na Semana Santa de 1951 empregando a antiga imaxe do crucificado existente no convento das Agustinas de Santo Domingo e a carroza que tiña o aviado en Rozas, que xa fora empregada por algúns. da confraría de Desenclavo. Será precisamente neste ano e concretamente o 3 de setembro de 1951 cando a confraría acepte o seguinte nome: CONFRARÍA DO SANTO CRISTO DO PERDÓN E A NOSA SEÑORA DA PIEEDADE. Todo se precipita este ano porque o 11 de novembro de 1951 aparece o deseño que o señor Otero, de Viveiro, fixo para unha carroza de madeira de castiñeiro e nogueira, carroza cuxo custo ascenderá a 16.000 pesetas. Ao ano seguinte presentáronse ao prelado os estatutos da confraría, que o 21 de febreiro de 1952 serían lidos e estudados. Nestas datas tamén se presentan diversos deseños da vestimenta dos irmáns e mesmo se presenta o modelo vexicolóxico da confraría, consistente nunha pancarta co lema IN CRUCES SALUS que bordarán as Nais Concepcionistas de Viveiro en 1956.

O Mércores Santo do ano 1952 estreouse a nova carroza que levaba a antiga talla do Cristo Crucificado que será substituída por outra, tallada polo escultor compostelán D. José Aldrey. Esta imaxe representa un Cristo Crucificado de 1:70 m de altura cuxos contornos están tan realizados que asolagan o pasamento do grupo na noite do Mércores Santo. O 30 de marzo de 1953, ás sete e media da tarde, bendícese a nova imaxe e o 2 de abril, Mércores Santo, sairá por primeira vez polas rúas de Lugo escoltada por membros da Comandancia da Garda Civil 240 de Lugo.

En 1954 está previsto engadir unha imaxe da Virxe María ao desfile procesional, que tamén foi encargado ao escultor señor Aldrey. Esta imaxe é bendicida o 26 de abril de 1954. Elíxese polo momento unha representación da Nosa Señora da Piedade, nunha actitude propia da tamén chamada “Angustia” e que en Lugo sempre tivo especial devoción por ser unha das imaxes titulares. da orde dos agostiños e tamén é propietario da parroquia de Santa María de Guimarey no concello de Friol, onde se atopa un fermoso santuario que noutros tempos tivo unha famosa romaría. Despois da reforma litúrxica da Semana Santa (1955), deixando o Sábado Santo sen os chamados Oficios Matutinos, debido ao traslado da Vixilia Pascual á noite do sábado ao domingo, ideouse un Vía Crucis no que só deu este paso procesional. parte, Este acto tendo lugar ás oito da mañá na Praza Maior.

Na Semana Santa de 1956 estrearase a pancarta, feita con fíos de ouro polas Nais Concepcionistas de Viveiro e con varas realizadas polo xoieiro lucense D. Regüela.

Os irmáns levan un hábito negro con capucha vermella, co emblema da confraría no pectoral, unha cruz cun pano cruzado, todo bordado e ribeteado en vermello. Van cinguidos cun cordón franciscano e levan luvas negras. Levan postes de madeira con esquinas e cruces metálicas cromadas que provocan un ruído especial a medida que avanzan os pasos da procesión.

A procesión que sae o Mércores Santo organízase cos irmáns en dúas filas flanqueando as dúas carrozas cos seus respectivos grupos escultóricos. Á cabeza marcha o fermoso estandarte da confraría. Sae da Catedral pola Praza de Pío Santo Domingo facendo unha estación fronte ao convento das Agustinas, para regresar polo mesmo camiño ata a rúa da Raíña onde se realiza a oración das restantes estacións para regresar, polo camiño anteriormente descrito. , ata a Catedral. Estes pasos tamén acompañan ao Santo Enterro na procesión do Venres Santo.

José Manuel Abel Expósito.