INSIGNO CONFRARÍA DA STMA.VIRXE DA ESPERANZA DE LUGO.

Entre as devocións máis arraigadas en Lugo está a Esperanza, pero ante este feito hai que facer unha especial consideración, e é que a Esperanza ten dúas vertentes e cada unha delas está enmarcada en momentos diferentes da vida da Virxe María. A esperanza é tamén unha virtude que se representa coa figura dunha áncora, áncora que vemos representada na mesa do altar da capela da Nosa Señora do “O” da Catedral de Lugo (engaderei que a Virxe da Ou, ou a expectativa do parto é unha Virxe da Esperanza). Alí podemos ver a citada áncora engadida á súa vez ao corazón atravesado pola espada que nos lembra as palabras do vello Simeón e da profetisa Ana Nin que dicir ten que a este altar acoden nais que agardan o nacemento inmediato dos seus fillos pedir a intercesión da Virxe e este feito en si mesmo forma parte da nosa historia que comeza precisamente cun neno desesperado e un pai que lle fai unha promesa á Virxe, continuando a historia coa curación do neno e o cumprimento da promesa. polo agradecido pai que, despois dun percorrido onde abundaban moitas decepcións, por fin viu como se ía concretando un proxecto dunha nova confraría. O paso titular sería o da Nosa Señora da Esperanza e a súa imaxe representaría, non á Virxe que agarda o nacemento do redentor, senón a quen, chamándose Macarena ou Esperanza de Triana, agarda o nacemento da Vida Eterna.

Estamos pois no ano 1951 e un ano despois en febreiro de 1952 o número de apoios para a iniciativa xa aumentou, encargando un pequeno guión, aínda hoxe en día, bordado en ouro co emblema da confraría, obra que realizan a monxas salesianas de Lugo. A nova confraría prepárase para acompañar a procesión do Santo Enterro do Venres Santo, pero unha choiva torrencial impedirá que esta confraría saia por primeira vez á rúa. Un feito importante marcará decisivamente a historia desta confraría, será que o 6 de novembro de 1952 o ministro de Mariña anunciase que aceptaba o nomeamento de Irmán Maior de Honra da Armada Española, segundo unha comunicación que lle foi remitida. a el o 28 de outubro anterior. . O 1 de decembro do mesmo ano, a dama marquesa de Villaverde, filla do entón Xefe do Estado, aceptou ser nomeada camareira maior da Virxe.

No ano 1953 encárgase a talla da imaxe procesional, que será realizada polo tallador santiagués D. Ángel Rodríguez Puente. Na Xunta Directiva do 14 de marzo de 1953, dáse por recibida a imaxe, que está desgastada e ten o rostro e as mans talladas nun só bloque. Para facer o flotador utilizouse o chasis dun vehículo militar. A vestimenta da Virxe preparouse en tempo récord, incluíndo o fermoso manto de veludo verde que leva no seu desfile procesional e que está bordado co emblema da Virxe, consistente nunha áncora de ouro engadida a un corazón carmesí atravesado por un puñal de aceiro e cun puño dourado flanqueado por dúas pólas de loureiro.

Ese mesmo ano sairía á rúa. Era o 30 de marzo de 1953 e estaba acompañada por un gran número de autoridades civís e militares. Durante o percorrido fixo unha primeira parada diante do cárcere onde o coro de reclusos cantou unha Salve, (durante moitos anos e con motivo desta procesión foron liberados uns presos que acompañaban o paso da Virxe, proporcionándolles un hábito). para manter o seu anonimato ), tamén se detiveron diante do Seminario de Lugo onde a Scola Cantorum estaba a interpretar unha composición de arte sacra.

Neste ano 1953 tamén se lle encarga á casa José Cordón de Salamanca a coroa da Esperanza. Para facer esta coroa utilizáronse 3 kg. prata. Tamén neste ano, o 19 de novembro de 1953, o Ministro de Mariña recibiu en representación da Armada Española o Título de Irmán Maior de Honra.

En 1957 e por acordos da Xunta Xeral do 14 de febreiro, 2 de abril e 5 de novembro, acordouse adquirir un novo paso que representaba a Oración de Xesús no Xardín. Este chanzo fíxoo en cartón o imaxinista compostelán D. Ángel Rodríguez Moure, copiándoo do famoso chanzo do Salcillo, pero poucos anos despois e por mor dunha chuvia tremenda, o chanzo quedou totalmente inservible. Non obstante, durante 2007 recuperouse de novo utilizando un novo tamaño.

O primeiro itinerario que realizará a confraría será: Praza de Ángel Fernández Gómez, Campo Castelo, Cárcere Provincial (lugar onde tivo lugar o acto de indulto emocional dun preso), Avenida de Ángel López Pérez -diante do Seminario Diocesano-. , rúa Obispo Aguirre, baixo da Praza Maior, Praza de Santa María, Buen Jesús, Praza do Campo, Rúa Nova, Praza da Soidade, Santo Domingo, rúa da Raíña e remate na Praza de Ángel Fernández Gómez, onde se tivo, como o fai, os emotivos actos de tertulia da confraría. Este percorrido foi modificado de xeito importante con motivo das obras de reforma da praza de Santa María e posteriormente foi renovado de novo, así como as paradas que a procesión realizou ao longo do seu percorrido procesional.

En 1974, o Ministro de Mariña, Excmo. D. Gabriel Pita da Veiga. Dende este ano, o guión da extinta Consellería de Mariña acompaña a imaxe na procesión do Venres Santo.

Nos últimos anos a carroza sufriu algunhas reformas, sendo as máis importantes as realizadas no Arsenal Militar de Ferrol e que lle deron á carroza un aire de profunda navegabilidade.

O Guión da Confraría da Esperanza leva os seguintes lazos honoríficos: Pontificio, Estado Maior da Mariña, Xunta de Galicia, Capitanía Xeral de Ferrol, Deputación Provincial de Lugo, Comandancia Xeral de Infantería de Mariña, Tercio Norte de Infantería de Mariña, Mariñeiro. Cuartel Xeral de Formación e Comando Militar da Mariña. Ademais, a Virxe viste a faixa de gala do almirante D.Salvador Moreno Fernández e outras diversas condecoracións militares ofrecidas polos almirantes ao xubilarse. A procesión da Virxe da Esperanza tivo sempre a máxima representación da mariña na Zona Marítima Cantábrica, cuxo último capitán xeral foi o recordado Excmo. D. Fernando Martín Iborra, que xa xubilado ingresou un ano máis nas filas de irmáns.

Nos últimos anos é costume colocar un gorro de mariñeiro aos pés da Virxe en lembranza dos que deron a vida no cumprimento do seu deber. Entre os gorros postos aos seus pés noutros anos destacaremos o do almirante D. Cristóbal Colón de Carbajal, descendente do descubridor de América e asasinado nun atentado terrorista.

A vestimenta da Confraría da Esperanza está composta por unha túnica branca con botóns cubertos de verde, unha faixa verde, mangas e luvas brancas, e unha capucha verde co emblema da confraría consistente nunha áncora bordada no pectoral engadido a un corazón perforado por un puñal e dúas pólas de loureiro que o flanquean a dereita e esquerda. Hai uns anos cada irmán levaba unha curiosa lanterna que estaba suspendida por unha cadea dun pequeno mastro, hoxe tan engorroso artefacto foi eliminado por un poste branco engadido a unha cruz co emblema impreso.

Esta confraría sae en procesión polas rúas de Lugo o Luns Santo, dende a igrexa de Santiago, antigo convento de monxas dominicas de Santa María “a Nova”. A procesión organízase do seguinte xeito: primeiro a cruz da confraría con mazas (as mazas de prata eran un agasallo da Xunta de Galicia), despois os irmáns en dúas filas cos pasos no medio, o da Virxe. escoltado por unha escuadra de gastadores do Tercio Norte da Infantería de Mariña, detrás do almirante da base ferrolá e o seu estado maior, Xunta de Irmandade, autoridades civís e militares, banda de música do Tercio Norte e compañía de honras mixtas con tropas mariñas e mariñas. Ata non hai moitos anos, o desfile procesional era moito máis vistoso, xa que a procesión era aberta por unha banda de cornetas e tambores con tamborileiros do Tercio Norte da infantería de mariña que, xunto ás tres compañías dun mesmo corpo, formalizaban un gran procesión e vistosidade.

Na actualidade, ao igual que antigamente, a confraría, que é a única que inclúe no seu percorrido partes urbanas situadas fóra do recinto amurallado, sae do recinto amurallado pola porta “ou Cárcere” do Campo Castelo, facendo o tradicional percorrido fóra da muralla. e entrando pola porta do bispo Aguirre, para dirixirse ao Círculo das Artes onde, como vén sendo costume dende hai uns anos, se recita un poema; A procesión continúa pola rúa dos Clérigos (a Canónica da Idade Media) para continuar pola Praza de Pío Recollida na Praza de Ángel Fernández Gómez, onde ten lugar o recitado da Salve Marinera e a Oración do Mar, que é un dos momentos máis emotivos da Semana Santa lucense.

José Manuel Abel Expósito.